Dat je soms vreselijk voor de gek gehouden wordt met reclames, is niets nieuws. Maar heb je het soms wel in de gaten? Dit werd me toegestuurd door een vriend. De schrijver heet Stephen King en volgens mij klopt het als een bus.
Stelt u zich deze reclame voor op een muziekzender, waar vooral vrouwen tussen de 18 en 35 jaar naar luisteren:
Een mooie vrouw zet haar twee kleine kinderen in haar auto en rijd met ze naar school. Ze zwaait ze uit. Vervolgens zien we haar de was doen, lunchen, lachen met een vriendin en dan de kinderen weer ophalen. Vrolijke muziek zet op terwijl we zien dat ze zwanger is.
De vrouw:
Ik heb twee kinderen, een man en een leuk, druk leven. De derde is nu onderweg, maar ik heb geen tijd voor misselijkheid of slapeloosheid. Daarom neem ik ‘thalidomide’! Ik voel me de hele dag geweldig!
Uiteindelijk zien we de vrouw naast haar man liggen. De maan die we door het raam zien verandert langzaam in een flesje thalidomide.
De vrouw:
Ik slaap de hele nacht (lacht). Eigenlijk slaap ik als een baby. Thalidomide! Omdat het leven maar door blijft gaan.
Deze advertentie heeft nooit bestaan. Dat heeft twee redenen. Allereerst omdat de Voedsel- en Warenautoriteit dit geneesmiddel nog niet had goedgekeurd in de jaren zestig. Daarnaast waren er in die tijd geen reclames voor medicijnen. Dat was verboden. Amerikanen waren zich doodgeschrokken als er reclame werd gemaakt voor iets meer dan een simpel aspirientje.
Dus de vrolijke thalidomide-moeder bestond niet, maar er zijn wel genoeg andere voorbeelden van vrouwen die zogenaamd elke dag pillen slikken om hun leven te verbeteren. Het hoort bij de Amerikaanse cultuur.
Deze pillen leveren problemen op, dat weten we inmiddels. Wat echter heel ironisch is: dezelfde zenders die de reclames uitzenden, deden in programma’s ook uit de doeken wat er allemaal aan de medicijnen mankeert. Het zijn de televisiezenders die veel oudere vrouwen trekken, die het meest verdienen aan medicijnreclames. Ze zijn vaak te zwaar, gestresst en hebben pijntjes. Als iemand hen vertelt dat ze een pil kunnen slikken die alles beter maakt, dan willen ze dat geloven. Amerikanen zijn gek op snelle middeltjes en ook nog op gladde verkooppraatjes.
Een man waar televisiezenders niet gek op zijn is David Graham. Hij is directeur van de sectie van de Voedsel- en Warenautoriteit die over de veiligheid van medicijnen gaat. In november gaf hij van enkele geneesmiddelen aan dat ze gevaarlijk zijn en zelfs hartaanvallen veroorzaken. Zijn cijfers komen niet overeen met de eigen cijfers van de autoriteit (die deze geneesmiddelen heeft goedgekeurd) want daar zijn maar de helft van de gevallen bekend. Overigens zijn 27,000 sterfgevallen nog altijd negen keer zoveel als de overledenen op 11 september.
Een panel van de autoriteit heeft besloten dat de medicijnen gewoon toegankelijk moeten blijven voor consumenten. Overigens waren er bijna net zoveel stemmen tegen dit voorstel als ervoor. Het is nu waarschijnlijk dat de medicijnendoosjes waarin bepaalde stoffen zitten een waarschuwing krijgen, net als op een pakje sigaretten. En dan zullen de advertenties ook spoedig genoeg niet meer worden uitgezonden.
Het gaat er helemaal niet om of deze medicijnen hun werk goed doen. Het gaat om de verandering in de samenleving: waarom zijn we zo enthousiast over dit soort producten? En waarom worden ze niet aan doktoren verkocht, maar aan consumenten? Medicijnreclames maken deel uit van ons leven, net als bijvoorbeeld Tony Soprano of de Desperate Housewives. Het bijtje in de reclame dat je allergieën te lijf gaat geeft je ook een bloedneus. Het slaperige meisje met haar slaappil kan zomaar verslaafd raken, maar een proefmonster is overal te krijgen.
Wanneer ontwaken we uit deze droom en beseffen we ons dat een chiropractor veel meer voor ons kan doen dan een pil?
