Het is altijd een dankbaar onderwerp tijdens het werk of op verjaardagen, als de stelling of mannen en vrouwen in staat zijn tot multitasking op tafel komt. Er wordt door de dames altijd met trots beweert dat alléén zij hiertoe in staat zijn, en de heren niet. Wat is multitasking, wat is het effect hiervan op de kwaliteit van werken en werkt multitasking in de praktijk wel?
De dames demonstreren vol trots dat ze huishoudelijke taken kunnen doen terwijl ze de kids instrueren, even de zakelijke mail checken op hun smart-phone en ook nog een telefoongesprek kunnen voeren via hun bluetooth-oortje. Lekker handig!
De heren vinden het wel best: hebben ze in ieder geval een excuus om geen huishoudelijke taken te hoeven doen als er een noodzakelijk (?) telefoontje gepleegd moet worden. Ook lekker handig!
Een dag vol prikkels!
Herken je dit? Na een dag hard werken, met meer werk dan je eigenlijk aan kunt, zeg je ’s avonds tegen je partner dat je hoofd helemaal vol zit. Je hebt zo veel prikkels moeten verwerken, dat je hersenen gewoon niet meer te stoppen zijn. Het duurt nog uren voordat je weer helemaal de oude bent, en dus ook weer aandacht kunt geven aan andere zaken, zoals je kinderen en je partner.
Op zich is zo’n gevoel niet zo erg, zolang het maar niet structureel wordt. Zodra zo’n belasting van de hersenen structureel wordt, zullen de hersenen gewoon niet meer stoppen en al helemaal niet meer ontspannen. Vanaf dat moment kun je last krijgen van psychische of lichamelijke klachten. De duizenden prikkels die je per dag te verwerken krijgt kun je dan steeds minder goed aan. Om uiteindelijk maar te zwijgen over het feit dat er helemaal geen plaats meer voor andere gedachten is, laat staan voor aandacht voor een ander zoals de kids, je partner of je vrienden.
Voorbeeld: Bellen in de auto
Voor diegene die nu zeggen dat ze altijd de volle aandacht aan alle taken kunnen geven, zelfs als ze tegelijk uitgevoerd moeten worden, even een voorbeeld: We doen het allemaal wel eens: Bellen in de auto, terwijl we weten dat het autorijden en bellen domweg niet verenigbaar is. Bijna-ongelukjes zijn aan de orde van de dag en, erger nog, ongelukken met slachtoffers komen ook zeer regelmatig voor. Het kàn dus gewoon niet, zelfs niet handsfree!
Ditzelfde geldt ook voor je dagelijkse werkzaamheden, zij het meestal met minder rampzalige gevolgen. De volle aandacht geven aan al je werkzaamheden is niet mogelijk.
Lezen en eten
De handelingen waar je écht niet meer bij na hoeft te denken, kun je natuurlijk wel combineren. Een mooi voorbeeld hiervan is de krant lezen tijdens het eten. Met name het eten en slikken zijn zo ingebakken in je systeem, dat dit geen problemen op hoeft te leveren.
Concentratie verleggen
Hoe meer zaken je aandacht opeisen, hoe minder effectief je bezig bent. Als je steeds weer je aandacht en concentratie van de ene taak naar de andere moet verleggen, kosten de taken steeds meer tijd waardoor je een achterstand oploopt. Direct gevolg is een negatieve reactie van je collega’s waardoor weer stress ontstaat.
Maar wat dan?
Over het algemeen is het beter om de verschillende snel achterelkaar af te werken in plaats van tegelijk te behandelen. Per saldo zullen de taken dan beter uitgevoerd worden waardoor je geen tijdrovende herstelwerkzaamheden uit hoeft te voeren.
Hypertasking – Supertasking – Turbotasking ?
Misschien een nieuw punt van discussie? Als mulititasking niet meer genoeg is, en er mensen zijn die dit naar het volgende level willen trekken. Hoe gaan we dat dan noemen? Hypertasking? Turbotasking? Supertasking?
Och, gewoon concentreren op wat je moet doen, één voor één en zo nu en dan wat noodzakelijke dingen tegelijk doen en vooral alles tot een goed einde brengen. Dat is genoeg!
